16. Wizja przeszłości

Jasmine patrzyła jak dwójka wilkołaków znika wśród drzew. Miała nadzieję, że pomysł Eny się sprawdzi i wilki dadzą im spokój.

― Wszystko w porządku? ― zapytała Katherine podchodząc do czarnowłosej.

― Tak, tylko jestem trochę zmęczona.

― Nie dziwię się. Lepiej połóż się do łóżka. Może uda ci się jeszcze zasnąć.

― Tak zrobię ― zgodziła się dziewczyna.

Kiedy Jas miał już wchodzić po schodach ktoś ją zawołał.

― Zaczekaj Ellen.

Czarnowłosa zatrzymała się słysząc swoje drugie imię. Wciąż nie mogła się do niego przyzwyczaić. Zdziwiło ją też fakt, że to właśnie Kelly czegoś od niej chce.

― Tak? ― spytała, odwracając się do dziewczyny.

― Dzięki za pomoc. Całkiem nieźle sobie poradziłaś z tym wilkołakiem.

Jasmine stała bez słowa, nie wiedząc co powiedzieć. Kelly ją zaskoczyła. Nie spodziewała się po niej czegoś takiego. Zielonooka chyba zdawała sobie z tego sprawę, bo nie czekając na żadną odpowiedź odwróciła się i odeszła.

Pewnie tej nocy jeszcze długo nikt nie mógł ponownie zasnąć. Jas sama miała z tym problemy. Przewracała się z boku na bok, patrząc raz po raz na zegarek. Wodziła znudzonym wzrokiem po ścianach, które w dziennym świetle były żółtej barwy. Przyglądała się cieniom i starała się nie myśleć, że na zewnątrz są wielkie, włochate bestie z dużymi kłami, które chcą dorwać mapę, a przy okazji zabić jakąś strażniczkę.

― Mamo, mamo! Mogę to wziąć? ― spytała mała dziewczynka.

Wyglądała na jakieś osiem lat. Patrzyła się na rodzicielkę dużymi, czarnymi oczami, skubiąc falbankę czerwonej sukienki.

 ―Skąd to masz?

Kobieta kucnęła naprzeciwko córki i przyjrzała się temu, co mała trzymała w rączce. Matka była bardzo podobna do dziecka. Miała ten sam kształt nosa i czarne włosy. Tylko jej oczy były błękitne.

― Znalazłam ― odpowiedziała dziewczynka.

― Gdzie?

― W twojej szafce. Był w takim ładnym, drewnianym pudełeczku.  Szukałam puzzli. Widziałam jak je chowasz u siebie w pokoju. Powiedziałaś, że będę mogła się nimi pobawić jak zjem obiad, ale już ich nie chcę, wolę to.

― Nie powinnaś tego brać skarbie ― powiedziała matka. ― Chodź poszukamy twoich puzzli.

― Ale ten klucz mi się podoba ― zaprotestowała mała. ― Będę się mogła bawić z Jane w poszukiwaczy skarbów.

― Ten klucz to nie zabawka.

― No, ale mamo…

― Nie ma mowy ― powiedziała stanowczo kobieta i z niepokojem obserwowała jak dziewczynka patrzy tęsknie na zapraną niedawno rzecz.

Czarnowłosa kobieta w białej pelerynie stała na korytarzu. Przez obszerny kaptur na głowie nie było widać jej twarzy. Rozejrzała się dookoła. Nikogo nie było. Wyjęła skądś świeczkę i zapaliła ją. Podeszła do schowka pod schodami, przekręcając gałkę. Nie było żadnych problemów z otwarciem drzwi.

W środku małego pomieszczenia na pierwszy rzut oka nie znajdowało się nic nadzwyczajnego. Stały tam dwie miotły, wiadro i kilka słoików, a na podłodze leżał jakiś stary, zwinięty dywan. 

Kobieta pochyliła się właśnie nad tą ostatnią rzeczą i przesunęła ją. Okazało się, że pod dywanem jest ukryta klapa. Czarnowłosa zdjęła z szyi wisiorek w kształcie jabłka i przyłożyła go do odpowiedniego otworu, a później podniosła klapę. W środku były małe schodki. Zeszła nimi w dół i znalazła się w wąskim korytarzyku.

Odgłos kolejnego kroku roznosił się echem, a mrok rozpraszał tylko płomień palącej się świeczki. Kobieta niespokojnie oglądała się za siebie, pewnie chcąc sprawdzić, czy nikt jej nie usłyszał. Za którymś razem z jej głowy zsunął się kaptur, a blask ognia rozświetlił twarz. Blada cera kontrastowała z ciemnymi włosami, a jej czarne jak węgiel oczy wodziły niespokojnie, próbując wypatrzeć w ciemności jakiekolwiek zagrożenie.

Jasmine natychmiast się obudziła. Widziała już tę kobietę. Kiedyś jej się przyśniła. To była jej mama albo ciotka. Na pewno któraś z nich. Były tak podobne, że dziewczyna nie potrafiła stwierdzić, którą zobaczyła we śnie.

Jas podniosła się z łóżka. Za oknem świeciło słońce, a Eny nie było w pokoju. Wzrok czarnowłosej spoczął na zegarku. Dochodziła 10.00. Trochę ją to zdziwiło. Zwykle o tej porze była na nogach. Jednak widocznie po nocnych zdarzeniach jej ciało potrzebowało porządnie wypocząć.

Leżała w łóżku jeszcze przez chwilę, a przed oczami wciąż miała obraz kobiety ze snu.

Co to mogło oznaczać? Czemu ona jej się przyśniła? Czy w ogóle istnieje, to tajne przejście w schowku pod schodami?

Brak odpowiedzi był męczący i właśnie dlatego Jas musiała koniecznie z kimś o tym porozmawiać. Chwyciła białą szatę i udała się do łazienki.

Poranna toaleta nie trwała długo i po chwili Jas kroczyła korytarzem w poszukiwaniu Dallas bądź Ginevry. Znalazła tą pierwszą. Była w bibliotece i przeglądała opasły tom w brązowej okładce.

Czarnowłosa przechodziła między wielkimi regałami po brzegi zastawionymi różnego rodzaju książkami. Część z nich była zakurzona i Jas musiała powstrzymać się przed kichnięciem. Z tego co zauważyła niektóre księgi były bardzo stare i napisane jakimś innym, dziwnym językiem.

― Dallas?

Kiedy tylko kobieta usłyszała, że ktoś ją woła zamknęła książkę i podniosła wzrok.

― Ach… To ty Ellen.

― Tak, to ja. Chciałam porozmawiać. Chyba, że przeszkadzam to… ― przerwała niepewna, czy powinna zawracać głowę jednej z najstarszych strażniczek i opowiadać jej o swoich snach.

― Oczywiście, że nie przeszkadzasz ― powiedziała, uśmiechając się dobrodusznie. – O czym chcesz ze mną porozmawiać?

― Bo ja… ―zaczęła Jas i nagle pomyślała, że się wygłupi mówiąc o tym, co się jej przyśniło.

― No dalej ― zachęciła Dallas.

― Zobaczyłam mamę albo ciocię ― powiedziała i widząc, że kobieta nie do końca rozumie dodała – we śnie.

― Co dokładnie widziałaś? ― spytała Dallas, a Jasmine odetchnęła z ulgą, że jej nie wyśmiano.

― Na początku przyśniła mi się mała dziewczynka, która znalazła złoty klucz, a później widziałam młodą kobietę w stroju strażniczki. Szła jakimś ciemnym korytarzem. Chyba czegoś szukała. Wyglądała jak moja mama, a może była to jej siostra?

― A jak wyglądała dziewczynka? ― padło pytanie, a czarnowłosa zdziwiła się, że Dallas to interesuje. – Mogła to być ta sama osoba?

― To… ― zawahała się Jasmine. ― Wydaje mi się, że tak. Obie były blade i miały czarne włosy, i oczy. To całkiem możliwe.

― Miałaś już wcześniej takie sny, które wydawały się być przeszłością?

― Właściwie to dopiero drugi raz śni mi się coś takiego. Te sny są takie rzeczywiste. Naprawdę czasami myślę, że to się kiedyś zdarzyło.

― Co ci się jeszcze śniło?

― Moje narodziny.

― Myślę, że to nie są zwykłe sny ― powiedziała Dallas po chwili zastanowienia. – Możesz widzieć przeszłość.

― Ale jak… Przecież…

― Tak jak Lily widzi przyszłość. To wasz dar.

― Czyli to, co zobaczyłam we śnie zdarzyło się naprawdę?

― Bardzo możliwe ― zgodziła się kobieta.

Jasmine pokiwała tylko głową i automatycznie skierowała się do wyjścia. Dallas patrzyła jak odchodzi. To była już trzecia, niezwykła umiejętność jaką zyskała dziewczyna, a możliwe, że nie ostatnia.

To musi być ona. Przepowiednia musi jej dotyczyć ― pomyślała strażniczka.

Czarnowłosa wróciła do pokoju zamyślona. Usiadła na łóżku i tępo wpatrywała się w ścianę. Myślała, że jeśli komuś powie o swoich snach to uzyska odpowiedź na dręczące ją pytania. Jednak w głowie miała jeszcze większy zamęt niż poprzednio. Z tego stanu wyrwał ją dźwięk dzwoniącego telefonu.

― Cześć tato ― powiedziała po naciśnięciu zielonego klawisza.

― Nie odzywasz się do mnie. Już myślałem, że coś ci się stało ― usłyszała zatroskany głos ojca.

― Nie, nie. Wszystko w porządku.

― To dlaczego nie dzwonisz?

― Mam słaby zasięg ― skłamała.

― Rozumiem. Co u ciebie córciu? Dobrze się bawisz?

― Jasne. Ciocia Lisy jest bardzo miła.

― A gdzie entuzjazm? ― William nie dał się nabrać, coś musiało być nie tak.

― Znikł.

― To dlatego, że zadzwoniłem? ― zażartował.

― Skąd. To dlatego, że za tobą tęsknie.

― Kłamczucha ― zaśmiał się ojciec, ale zrobiło mu się ciepło na sercu na myśl, że jego córka za nim tęskni.

― Opowiem ci wszystko jak wrócę ― zapewniła Jas. ― I nie martw się, że nie dzwonię czy nie odbieram, bo tu naprawdę złapanie zasięgu graniczy z cudem.

― No niech ci będzie. Trzymaj się i zadzwoń jak złapiesz ten zasięg.

― Dobrze. Pa tato.

Jasmine po rozmowie z ojcem poczuła się jeszcze gorzej. Nie lubiła go okłamywać, ale nie miała wyjścia. Jej tata nie wiedział nic o istnieniu strażniczek i nie mógł się dowiedzieć. Przynajmniej na razie.