21. Kłamstwo i prawda

Jasmine siedziała w pokoju Lily i Elisabeth. Głównym tematem rozmów była oczywiście ostatnia wizja Lilian.

― Jak myślisz dlaczego przyśniło ci się coś takiego, skoro to na razie nie może się wydarzyć? ― zastanawiała się Lisa.

― Nie wiem. Nie mam wpływu na wizje. To mógł być przebłysk odległej przyszłości. To co widziałam może się też wcale nie zdarzyć.

― A co z osobami, które widzisz? Może ta kobieta się jeszcze nie urodziła ― powiedziała Jas.

― Nie sądzę, żeby moje wizje sięgały aż tak daleko. Ta kobieta na pewno już żyje i myślę, że nawet wie o zakazanym drzewie.

Czarnowłosa zamyśliła się na chwilę. Wiele wskazywało na to, że ta kobieta należy do jej rodziny. A jeśli tak, to Jas chciała się z nią spotkać i porozmawiać. Tylko jak miałaby, to zrobić?

Rozmowę przerwał telefon. Lily spojrzała na wyświetlacz i aż jęknęła w duchu. Dzwonił Mark.

― Kto to? Mark? ―  spytała rudowłosa.

― Tak ― odpowiedziała wychodząc z pokoju.

Na korytarzu nikogo nie było. Dziewczyna nacisnęła zielony klawisz.

― Hej Mark. Co u ciebie?

― Nic takiego. Nudzę się i pomyślałem, że zadzwonię. Jesteś smutna?

― Co? Nie. Niby dlaczego?

― No, nie wiem. Masz czas? Może byśmy się spotkali?

― Eee… Mark? Przecież ja jestem u wujka.

― Myślałem, że wróciłaś. Widziałem cię w oknie twojego domu. Nawet pukałem, ale…

Serce Lily przyspieszyło. Widział ją. Co miała teraz zrobić? No, tak. Oczywiście musiała skłamać.

To dla jego dobra ― przekonywała się w myślach.

― To nie możliwe. Nie mogłeś mnie widzieć, bo mnie tam nie było. Ciocia trafiła do szpitala. Jej stan się nie poprawia, a ktoś musi pomóc wujkowi zająć się domem.

― Wydawało mi się… zresztą nieważne. Przecież gdybyś była w domu na pewno byś mi otworzyła.

― No jasne, że bym ci otworzyła ― mówiąc to Lily czuła się okropnie.

Dziewczyna nie znosiła kłamać, ale nie miała wyjścia. Zaplątała się w sieć oszustw i nie wiedziała jak z tego wybrnąć.

― To właśnie, dlatego jesteś taka smutna? Przez to, że twoja ciocia się źle czuje?

― Co? A tak, tak. Wciąż o niej myślę.

― Nie martw się ona na pewno wyzdrowieje ― pocieszał Mark.

― Chciałabym móc się z tobą spotkać ― wyznała blondynka.

― Ja też, ale zobaczysz, gdy wrócisz do domu zabiorę cię w piękne miejsce i wszystko nadrobimy.

Lily usłyszała jak chłopak wzdycha ciężko.

― Co jest?

― Nic. Tylko miałem nadzieję, że się spotkamy.

Poczucie winy było jak ogień i spalało dziewczynę od środka.

― Zrobiłam co musiałam.

― Co?

Lily nawet nie zdawała sobie sprawy, że powiedziała to na głos.

― Co powiedziałam?

― Powiedziałaś: Zrobiłam co musiałam.

― Eee… to nie było do ciebie. To było do… do babci. Po prostu zrobiłam to, co ona mi kazała.

― Aha. Lily?

― Tak? Tyle mam ci do powiedzenia, ale nie wiem od czego zacząć. Chociaż chyba powinienem powiedzieć ci to prosto w oczy, tak osobiście, a nie przez telefon.

― To zależy co chcesz mi powiedzieć.

― Wydaje mi się, że wiesz co, ale nie jestem pewny, co ty na to. Chciałbym cię zobaczyć.

― Mówisz to już czwarty raz ― odezwała się blondynka, czując jak dłonie jej drżą.

― Ja, po prostu chciałem… cholera.

― Co się dzieje?

― Zgubiłem ładowarkę i telefon zaraz mi się rozładu…

― Mark? Mark?! Jesteś tam?

Połączenie zostało zerwane, a Lily jeszcze przez chwilę stała nieruchomo z komórką przyciśniętą do ucha.

Po powrocie do sypialni przyjaciółki uważnie jej się przyglądały.

― Co się stało? ― zapytała Elisabeth. ― Zbladłaś.

― Musiałam okłamać Marka ― powiedziała blondynka, kierując się wolno stronę łóżka.

― Dlaczego tym razem?

― Telefon mi się rozładował i wróciłam do domu. Mark zauważył mnie, kiedy wyjrzałam przez okno. Później zaczął pukać do drzwi.

― Chyba mu nie otworzyłaś?!

― Jasne, że nie Lis! Udawałam, że nikogo nie ma i sobie poszedł, ale teraz zadzwonił i chciał się spotkać. Myślał, że wróciłam.

― I co mu powiedziałaś? ― spytała rudowłosa.

― Że mnie nie ma.

― To właściwie prawda ― odezwała się Jas.

― Powiedziałam też, że coś mu się przewidziało i moja ciotka leży w szpitalu. Był taki smutny i zawiedziony, ale mnie pocieszał. Czuje się paskudnie. Czasami chcę mu powiedzieć prawdę. Wyznać kim jestem.

― Może, to dobre rozwiązanie ― zastanawiała się głośno Jasmine.

― Oszalałaś?! ― krzyknęła Elisabeth.

― Ty też będziesz musiała wszystko powiedzieć Tomowi.

― A ty? Jack też powinien się dowiedzieć.

― Nie. Nie można, im teraz niczego powiedzieć. To wszystko musi się skończyć. Oni muszą być bezpieczni ― odrzekła Lily, przenosząc wzrok z przyjaciółek na okno.

To właśnie tam czekało zagrożenie. To właśnie tam było zakazane drzewo - cały powód tego zamieszania. To właśnie sprawiało, że na razie żadna z nich nie mogła być naprawdę szczęśliwa.

***

Jasmine siedziała na łóżku i co chwilę zapalała świeczkę, przesuwała ją wzrokiem po nocnym stoliku i gasiła. Zapalała, przesuwała, gasiła. Zapalała, przesuwała, gasiła. Nawet specjalnie się nie zastanawiała nad tym co robi. Jej myśli błądziły po głowie, nie chcąc ułożyć się w logiczną całość.

Kim jest ta kobieta? Jak poznać prawdę? Czy przepowiednie przyszłości mają związek z wizjami przeszłości? Mam tyle pytań, a tak niewiele odpowiedzi. Sny, sny, sny. Tak, to one stanowią elementy układanki. Tylko, co jeśli nie masz wzoru, a puzzli brakuje? Jak ułożyć obrazek? Trzeba odnaleźć pozostałe puzzle. Ale jak?

― Zaczynam się o ciebie martwić Ellen. Siedzisz od godziny, bawiąc się świecą ― powiedziała Ena.

Jasmine nie zwróciła na nią najmniejszej uwagi. Dalej siedziała zamyślona.

Muszę szukać sama. Gdybym tylko miała więcej wskazówek. Od czego zacząć?

― Świetnie! Nawet mnie nie słuchasz. Wiesz co? Jesteś tu, a jakby cię nie było. O czym tak rozmyślasz?

Ktoś coś do mnie mówił? A tak, Ena!

Jasmine oderwała wzrok od świeczki i spojrzała na czerwonowłosą. Wcześniej nie słuchała jej zbyt pilnie.

― O prawdzie ― odpowiedziała krótko Jas.

― Ciekawy i rozległy temat. A o czym dokładnie?

― Jak dowiedzieć się prawdy.

― Szukając. A jak inaczej?

Jasmine popatrzyła na Enę i nagle dostała olśnienia. W jej głowie powoli zaczął kształtować się plan działania.