22. Sekretne plany

Publikuję ten rozdział po raz drugi. Wcześniej niechcący mi się usunął, a później miałam kłopoty z internetem, dlatego nie zrobiłam tego wcześniej.

 

Jasmine spojrzała na zegarek. Dochodziła 14.00. To był dla niej najlepszy czas, by zacząć wcielać swój plan w życie.

Strój strażniczki zostawiła w szafie. Dzisiaj ubrała się w jeansowe spodenki i niebieską koszulkę z krótkim rękawem. Wracała do domu. Musiała się przygotować do poszukiwania prawdy.

W jej pokoju nic się nie zmieniło. Żółte ściany, jasne meble, zasłane błękitną pościelą łóżko, stojący na biurku komputer, półka pełna książek, rodzinne zdjęcie na szafce nocnej. Wszystko to było takie jak wcześniej. Takie jak zostawiła.

Dziewczyna zeszła schodami na dół. Mieszkanie było puste. Jej ojciec zapewne pracował. Jas zamierzała zejść do piwnicy po namiot i duży plecak oraz kilka innych, przydatnych drobiazgów. Jednak zatrzymała się przechodząc obok kuchni.

W pomieszczeniu panował bałagan. Dwa nieumyte talerze i kubek stały na stole pewnie tylko dlatego, że nie mieściły się w zlewie, który zastawiony był po brzegi brudnymi naczyniami. Na blacie leżało pudełko po pizzy, a z kosza śmieci prawie same uciekały. Wystarczyłyby trzy słowa do opisania tego widoku: brud, smród i ubóstwo.

Jasmine pokręciła głową i ruszyła na przód. Chciała już posprzątać to wszystko, gdy przypomniała sobie, że nie może. Oficjalnie była razem z Elisabeth i jej mamą na farmie.

Tym razem tato musisz sobie poradzić beze mnie ― pomyślała czarnowłosa, kierując się w stronę piwnicy.

Otworzyła drzwi i przez chwilę wpatrywała się w ciemność. Włącznik światła znajdował się na dole. Dziewczyna wzięła kilka głębokich wdechów i zrobiła pierwszy krok.

Nigdy nie lubiła piwnic i strychów. To była pewnie zasługa oglądanych nocą horrorów. Przerażały ją, ale też niewiadomo czemu przyciągały. Mogłaby obwinić, za to tatę, który oglądał z nią te straszne filmy albo swoją wrodzoną ciekawość do poznawania wszystkiego co niezwykłe i tajemnicze. Cokolwiek, by to nie było teraz to ona niczym bohaterka jakiegoś horroru musiała zejść do piwnicy.

Z bijącym sercem pokonywała każdy schodek. Drewno zatrzeszczało. Zamarła na moment, ale zaraz ruszyła dalej. Ostatni krok i była na dole. Szybko zapaliła światło, które rozjaśniło mrok w pomieszczeniu. Pudła, stara szafa, jakieś książki, deski i namiot. Tego ostatniego właśnie szukała. Podeszła do niego. Miała nadzieję, że jest całkiem dobry.

Tylko, gdzie jest plecak? Gdzieś tu…

― O jesteś!

Wzięła namiot, plecak i już miała wracać, gdy usłyszała dźwięk zamykanych drzwi i kroki. Jasmine rzuciła się do włącznika, robiąc przy tym trochę hałasu. Światło zgasło, a dziewczyna wstrzymała oddech, modląc się w duchu, by nikt jej tu nie znalazł.

Pewnie to tata. Po coś wrócił i zaraz wyjdzie ― próbowała się pocieszyć Jas.

William wpadł do domu tylko na chwilę. Zapomniał bardzo ważnych dokumentów i zamierzał właśnie po nie iść do swojego gabinetu, gdy dostrzegł, że drzwi na końcu korytarza są otwarte. Zdziwił się, bo prowadziły one do piwnicy, a tam rzadko zaglądał. Jak najciszej poszedł do kuchni i wziął nóż. Obawiał się, że ktoś mógł włamać się do jego mieszkania. Drzwi wejściowe były zamknięte, ale pozostawały jeszcze okna. Kuchnia wyglądała, tak jak ją zostawił. Okna zamknięte. Udał się do salonu. Tam też nie znalazł nic podejrzanego. W domu panowała absolutna cisza, ale to go nie uspokoiło. Czuł, że nie jest sam w mieszkaniu. Skierował się w stronę piwnicy. W pomieszczeniu było ciemno. Zszedł po lekko trzeszczących schodach. Mocniej zacisnął palce na rączce noża, trzymając go w pogotowiu. Czuł jak adrenalina krąży w jego żyłach, serce szybciej bije, a jego dłonie są spocone i trzęsą się ze zdenerwowania.

Dobrze, że nie ma tu Jasmine. Przynajmniej jest bezpieczna ― pomyślał.

Zapalił światło, które w pierwszej chwili go oślepiło, ale nie na długo. Mężczyzna rozejrzał się szybko. Nikogo tu nie zauważył. Wziął głęboki oddech i spróbował się uspokoić. Możliwe, że nikt nie włamał się do jego domu, ale dla pewności musiał jeszcze sprawdzić górę. Zgasił światło i wyszedł z piwnicy.

Zawiasy drzwiczek szafy cicho zaskrzypiały i wyjrzała zza nich czarnowłosa. Wyszła ostrożnie i spojrzała w kierunku schodów. Miała dzisiaj wielkie szczęście. Teraz tylko musiała poczekać aż ojciec wróci do pracy.

***

Lily zamierzała wyjść z biblioteki, ale właśnie, wtedy zauważyła Jas, opuszczającą schowek i rozglądającą się nerwowo. Blondynka cofnęła się i schowała za drzwiami. Była bardzo ciekawa co robiła tam jej przyjaciółka. Kiedy tylko Jasmine znalazła się na górze, Lilian wyszła z ukrycia i udała się prosto do schowka. Otworzyła drzwi i zajrzała do środka.

W środku było ciemno. Dlatego Lily postanowiła zaryzykować i nie zamykać drzwi. Pomieszczenie było małe i zagracone. Dwie miotły stały oparte o ścianę tuż obok wiadra, Niedaleko stało pudło pełne słoików, a na podłodze leżał zwinięty dywan.

Lilian nie miała pojęcia, po co przyszła tu Jasmine. W tym schowku nie było nic nadzwyczajnego. Same rupiecie.

Blondynka postanowiła wyjść, lecz gdy tylko się odwróciła wpadła na kogoś.

― Och! Mogłabyś uwa… ― Lily nie dokończyła mówić, bo przed sobą zobaczyła Kelly.

Dziewczyna oczywiście nie miała na sobie szaty strażniczek. Tą zakładała tylko na specjalne okazje. Na co dzień chodziła ubrana w ciemne rzeczy. Zazwyczaj były to wytarte jeansy, czarne lub ciemnozielone bluzki i skórzana kurtka. Dzisiejszy dzień widocznie nie różnił się zbytnio od poprzednich. Przynajmniej jej ubiór tego nie zdradzał.

― Co robisz? ― spytała Kelly.

― Nic takiego. O co ci chodzi?

― Nikt bez powodu nie włazi do schowka.

― No cóż… Ja wlazłam.

― Wiem. Dlatego jestem ciekawa, po co.

― Mamusia nie mówiła ci, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła? ― zapytała odważnie Lily.

Kelly popatrzyła lekko zdziwiona na blondynkę. Rzadko, kto miał odwagę z nią dyskutować.

― Lepiej odczep się od mojej mamy ― powiedziała zimno dziewczyna, myśląc o swojej matce.

Isleen za dużo widziała. Zgubiła ją ciekawość. Zielonooka nie wiedziała dokładnie jak zginęła. Powiedziano jej, tylko że umarła w słusznej sprawie.

Taa, jasne. Słuszna sprawa ― pomyślała Kelly.

― Przepraszam ja nie chciałam cię zranić. Wiem co czujesz moi rodzice też… ― Lily nie dokończyła.

― Daruj sobie. Nie obchodzą mnie twoje tragedie życiowe. Wystarczą mi moje.

Blondynka patrzyła przez chwilę na oddalając się zielonooką. Miała wyrzuty sumienia, że tak się zachowała. Sama straciła rodziców i nie powinna była tak mówić. Wiedziała, że Kelly nie może pogodzić się ze śmiercią matki. Mimo tego, że miała ona miejsce osiemnaście lat temu.

***     

Elisabeth siedziała sama w pokoju i niemiłosiernie się nudziła. Z tego co wiedziała Lily była w bibliotece. Natomiast Jas znikła i rudowłosa nie miała pojęcia, gdzie jej szukać. Dziewczyna postanowiła jednak wykorzystać tę chwilę samotności i zadzwonić do Toma. Wyciągnęła przed siebie pustą dłoń i po chwili skupienia pojawił się w niej mały, srebrny telefon. Szybko wybrała dobrze znany już numer i czekała aż chłopak odbierze.

― Halo. Kto mówi?

Ku zdziwieniu Elisabeth głos, który usłyszała należał do kobiety.

― Eee… Lisa. Jestem koleżanką Toma i chciałam z nim porozmawiać.

― Niestety, to niemożliwe. Tom jest w szpitalu.

― Jak to w szpitalu? Kiedy? Co mu się stało? W jakim jest stanie? ― pytała zdenerwowana dziewczyna.

― Wczoraj wieczorem miał wypadek. Jego stan jest poważy, ale stabilny.

― W jakim leży szpitalu?

― St. Katherine’s Hospital. Przepraszam, ale muszę już kończyć.

― Oczywiście, rozumiem. Do widzenia.

― Do widzenia.

Elisabeth nie wiedziała jak długo siedziała z telefonem przyciśniętym do ucha. Była w szoku. Jeszcze nie tak dawno rozmawiała z Tomem. Jakie nie tak dawno?! Wczoraj po południu! A teraz leży w szpitalu, a ona nie może go nawet odwiedzić, bo oficjalnie jest z mamą i Jasmine na farmie.

Nie, nie. Nie mogę tak, po prostu siedzieć.

Rudowłosa odłożyła telefon na szafkę nocna skierowała się w stronę wyjścia. Miała nadzieję, że Jas już wróciła i coś jej poradzi. Kiedy była już blisko pokoju Jasmine, usłyszała głos czarnowłosej. Rozmawiała ona z Lily. Lisa zatrzymała się przy lekko uchylonych drzwiach. Nie była do końca pewna czemu, po prostu nie weszła do środka.

― Jesteś pewna, że to dobry pomysł?

― A mam inne wyjście? Chcę w końcu poznać prawdę.

― Jeśli ktoś się dowie…

― Nikt się nie dowie, jeśli im nie powiesz. Ufam ci.

― Prędzej czy później zauważą. Przecież mieszkasz z Eną. Ona się dowie.

― Za pięć dni wraca do domu. Nie na długo, ale to da mi czas.

― A co z Lisą?

― Na razie jej nie mów. Lepiej, żeby na razie niczego nie wiedziała.

― Ja chyba nie mogę. Nie powinnam ci pozwolić. To niebezpieczne. ― W głosie Lily pobrzmiewała nuta histerii.

― Uspokój się i nie mów tak głośno. Nie powinnaś się była dowiedzieć.

― Jas…

― Obiecaj mi, że powiesz mi jak coś zobaczysz i utrzymasz to wszystko w tajemnicy najdłużej jak będziesz mogła.

― Jas ja…

― Obiecaj. ― Nie chciała ustąpić Jas.

― Dobrze obiecuję.

Elisabeth stała pod drzwiami jak sparaliżowana. Nie miała pojęcia, o co chodzi i wcale jej się to nie podobało. Niby czego nie mogła się dowiedzieć? Jakie tajemnice ukrywały przed nią jej własne przyjaciółki? Może to było głupie z jej strony, ale poczuła się zdradzona i pominięta. Czyżby nie była godna zaufania?

Drzwi do pokoju otworzyły się nagle i wyszła z nich Lily, prawie wpadając na Elisabeth. W ostatniej chwili się zatrzymała i rzuciła zaniepokojone spojrzenie w stronę Jasmine, stojącej kilka kroków za nią. Dostrzegła to Lisa.

― Możemy porozmawiać? ― spytała rudowłosa.

― Teraz? Właśnie miałam wyjść ― powiedziała Jas.

― No wiesz… skoro się spieszysz to mogę porozmawiać tylko z Lily. Myślę, że będzie mi ona w stanie udzielić kilku informacji.

― Informacji? Nie wiem, o co ci chodzi ― odezwała się zmieszana blondynka.

― Chcę wiedzieć, o co tu chodzi.

― Lepiej wejdźmy do środka, usiądźmy i porozmawiajmy spokojnie ― zaproponowała Jasmine.

Kiedy cała trójka znalazła się już w pokoju, Lisa usiadła na łóżku Eny wprost naprzeciwko Jas i Lily. Dziewczyny były pewne już, że ich rudowłosa przyjaciółka coś usłyszała. Nie wiedziały tylko jak dużo.

― Powiem wprost ― zaczęła Elisabeth. ― Nie musicie udawać, że nie wiecie o co chodzi. Przed chwilą słyszałam waszą rozmowę i chcę wiedzieć co ukrywacie.

Lilian spojrzała na czarnowłosą. Wiedziała, że ukrywanie tego przed Lisą źle się skończy. Ona i tak dowiedziałaby się wszystkiego prędzej czy później. W tym przypadku prędzej.

― Powiedź jej. Ona powinna wiedzieć. Jest naszą przyjaciółką.

Jasmine poczuła, że nie ma wyjścia. Jeśli ona jej nie powie zrobi to Lily. Postanowiła, więc posłuchać słów blondynki i wyjawić Elisabeth sekretny plan.

Rozmowa trwała dosyć długo. Lisa, tak jak Lily miała dużo argumentów przemawiających za tym,  aby Jas nie wcielała swojego pomysłu w życie. Tylko, że czarnowłosa była bardzo upartą osobą i postanowiła już co ma zrobić.

― Nie zmienisz zdania, prawda? ― spytała blondynka.

― Nie i dobrze o tym wiesz.

― To gratuluje, bo doszłaś do grona osób, o które się będę zamartwiać.

― O czym ty mówisz Lis?

― Dzwoniłam do Toma. Jest w szpitalu. Chciałabym go odwiedzić.

― Ale to nie możliwe ― powiedziała Lily. ― Nie możesz tego zrobić.

― Nie. Nie mogę go tak zostawić.

― Ale…

Kolejna godzina minęła na przekonywaniu Lisy czego nie może, a co powinna zrobić. Oczywiście, rudowłosa była nie mniej uparta niż Jas, ale w końcu dała za wygraną i powiedziała, że na razie do niego nie pójdzie.

― Ale na pewno nie pójdziesz? ― upewniała się Lily.

― Oj, przestań, bo się rozmyślę.

― Chociaż ty mnie posłuchałaś ― powiedziała blondynka, zerkając na Jasmine.

Ciekawe, ile trwa ,,na razie” ― zastanawiała się Lisa, układając sobie w głowie plan działania.