2. Niesamowite zdarzenia

Jasmine obudziły promienie słońca, które padały przez okno. Dziewczyna spojrzała  na budzik i stwierdziła, że jest  9.15. Dokładnie, to jest 9.15 w sobotni poranek 12. czerwca. Jej urodziny. Nie spiesząc się zeszła do kuchni.

Zaparzona kawa i brudny talerz w zlewie świadczyły, że jej tata zdążył już zjeść i wyjść z domu. Jasmine przygotowała sobie tosty dżemem i usiadła przy stole. Gdy tylko to zrobiła zauważyła paczkę i doczepioną do niej kartkę.

Wszystkiego najlepszego z okazji twoich 18. urodzin. Spełnienia marzeń córeczko.      

 Tata.

PS. Przepraszam.

Jasmine wiedziała aż za dobrze za co ją ojciec przeprasza. Wiedziała też, że jedno z jej marzeń na pewno się nie spełni, bo taty tutaj nie było. Westchnęła ciężko i otworzyła prezent. W środku znalazła aparat fotograficzny. Właśnie taki chciała wcześniej mieć, ale teraz jakoś się nie ucieszyła. Nigdy nie była materialistką. Bardziej ceniła rodzinę i przyjaciół niż drogie przedmioty.

Gdy dokończyła śniadanie, które zajęło jej zadziwiająco dużo czasu wróciła do pokoju. Otworzyła szafę w celu znalezienia jakiegoś wygodnego stroju, ale jej wzrok przyciągnęło pudełko stojące na dnie szafy. Dawno do niego nie zaglądała. Przez chwilę stała tam niezdecydowana aż w końcu podniosła je i usiadłszy na łóżku zajrzała do środka.

Trzymała tam najcenniejsze skarby. Nie żadne pieniądze tylko wspomnienia. Odnalazła zdjęcie, na którym była ona, Meggan i Elizabeth. Miały one może z dziesięć lat. Na innym byli Mark, Jack i Nathan. Pamiętała, że zrobiła je rok temu na wycieczce. W pudełku był też zielony kamyk, jaki znalazła razem z Jackiem. Był on wyjątkowy z dwóch względów. Po pierwsze: znalazł go Jack, a po drugie: miał on dokładnie taki sam odcień zieleni jak oczy chłopaka.

Jasmine z uśmiechem przejrzała też inne pamiątki, ale najważniejsze kryły się na dnie pudelka. Jas lekko trzęsącymi się dłońmi odszukała coś, co uważała za jeden z najcenniejszych przedmiotów jakie miała. Było to zdjęcie jej mamy.

 Z fotografii uśmiechała się czarnowłosa kobieta o czarnych tęczówkach. Jej cera była równie jasna jak skóra Jasmine. Były do siebie bardzo podobne z wyjątkiem oczu. Drugą drogocenną rzeczą jaka została Jas po mamie był złoty naszyjnik. Wisiorek przedstawiał jabłko znajdujące się w obręczy, na której było coś wygrawerowane. Niestety, Jasmine nie miała pojęcia co. To były słowa w innym, nieznanym jej języku. Gdy dziewczyna patrzyła na zdjęcie mamy i na medalion z jej oczu pociekły łzy. Dziewczyna położyła się na poduszce, pozwalając słonym kroplom swobodnie płynąć. Przed oczami wciąż miała obraz uśmiechającej się mamy.

― To dziewczynka ― szeptała kobieta w białej pelerynie podając zawiniątko czarnowłosej kobiecie.

― Jaka piękna ― powiedziała młoda matka uśmiechając się wbrew zmęczeniu.

 Jej twarz lśniła od potu, a włosy przykleiły się do twarzy i szyi. Inna kobieta, również ubrana na biało i zakryta kapturem peleryny pochyliła się nad dzieckiem.

― Będzie wyjątkowa ― stwierdziła. ― To dziecko światła, dobre i niewinne. Prawdziwa strażniczka.

― Jak jej dasz na imię? ― spytała jeszcze inna kobieta.

Jako jedyna oprócz matki nie miała zakrytej twarz. Jej włosy były czarne i gęste jak noc, cera przypominała śnieg, a oczy były duże i czarne, przyciągające jak magnes.

― Ellen ― odpowiedziała kobieta z dzieckiem. ― Tak będzie miała na imię siostro.

― Przynosząca światło ― szepnęła kobieta w białej pelerynie, która wciąż przyglądała się małej dziewczynce.

Nagle wszystko się zmieniło .Gdzieś w lesie rozmawiały dwie kobiety. Obie w bieli z równie czarnymi włosami, wyglądały jak własne, lustrzane odbicia.

― Coś ty najlepszego narobiła! ― krzyknęła jedna z nich.

― Ciszej Brenna ― skarciła ją druga, rozglądając się niespokojnie.

― Myślisz, że Isleen się nie zorientuje? Myślisz, że cię nie znajdzie nawet, gdy wyjedziesz? ― denerwowała się kobieta o imieniu Brenna.

― Uspokój się. Znajdę je. Jeśli chcesz możesz iść ze mną.

― Brenda, co ty wygadujesz?

― O nic się nie martw siostro. Muszę iść. Pozdrów ode mnie Williama i małą Jasmine Ellen.

― Uważaj na siebie.

Brenna

Brenda

Jasmine

William

Brenna

Brenda

Ellen

Jasmine obudziła się. Nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła. Co za dziwny sen ― pomyślała.

Według zegarka dochodziła 13.00.

― Jeszcze trochę i prześpię cały dzień. Całe moje urodziny ― mruknęła do siebie, schodząc do kuchni.

Nagle usłyszała dźwięk dzwonka w komórce. Wyciągnęła ją z kieszeni i odebrała połączenie. To był tata.

― Jas?

― Tak tato, to ja. Co tam u ciebie? Dojechałeś bezpiecznie?

― Tak. Posłuchaj Jasmine… ― zaczął William, ale w słuchawce pojawiły się dziwne szmery. Chyba ktoś zawołał jej ojca. ― Jas muszę kończyć. Zadzwonię później.

― Dobrze ― zdążyła powiedzieć, zanim połączenie zostało przerwane.

Odłożyła komórkę na blat i już miała sięgnąć po szklankę, gdy zauważyła przez okno, kto do niej idzie. Zaskoczona machnęła ręką, przez co jej komórka zaczęła przesuwać się po blacie, zbliżając się do krawędzi.

― O nie! ― krzyknęła.

― Nie spadaj ― pomyślała i telefon zatrzymał się w ostatniej chwili.

Szybko schowała go do kieszeni. Tylko to zrobiła a usłyszała dzwonek do drzwi. Jak się okazało to Elizabeth przyszła w odwiedziny.

― Lis co ty tu…

― Przyszłam ci pomóc przygotować się na przyjęcie i doprowadzić na miejsce ― powiedziała, zanim Jasmine zdążyła dokończyć pytanie.

― Poradzę sobie.

― Tak? ― Brwi Elizabeth uniosły się do góry, gdy ta przyglądała się wyciągniętej koszulce i dresom Jasmine.

― Ok. Wiem co myślisz ― powiedziała Jas, widząc minę przyjaciółki.

― Do pokoju na górę. Marsz! ― zarządziła Lisa, wskazując schody. ― To twoje urodziny. Masz je zapamiętać do końca życia.

― Coś mi mówi, że zapamiętam.

W pokoju Jas dziewczyny długo grzebały w szafie, zanim znalazły coś odpowiedniego.

― To jest idealne. Dlaczego tego nie nosisz? ― spytała Lisa, pokazując czerwoną sukienkę na ramiączka.

― Noszę ― mruknęła Jasmine.

― Nigdy cię w niej nie widziałam.

― Dostałam ją od ciotki Mary i założyłam ją, gdy byłam u niej ostatnio.

― Świetnie. Teraz też ją włożysz ― zdecydowała Elizabeth. ― I nie rób takiej miny. Ciągle nosisz spodnie.

― Dlatego, że są wygodne ― broniła się Jas

― Jack padnie, gdy zobaczy cie w sukience.

― Padnie, ale ze śmiechu ― stwierdziła czarnowłosa. Lisa już otwierała usta, by powiedzieć coś w stylu: Przecież wiem, że ci się podoba, ale Jas ją uprzedziła.

― Jesteśmy tylko przyjaciółmi i przestań wmawiać mi coś innego.

― Czy ja coś mówię? ― wzruszyła ramionami.

Elizabeth wygnała Jasmine do łazienki, a gdy ta z niej wróciła przywitał ją tryumfalny uśmiech przyjaciółki.

― No, wreszcie wyglądasz jak dziewczyna!

― Sugerujesz coś? ― Jas udała obrażoną.

― Skąd ― zaprzeczyła Lisa. ― Teraz został tylko makijaż.

― Ja nie używam kosmetyków. No może poza błyszczykiem i tuszem do rzęs.

― Tak wiem, dlatego mam to ― powiedziała Elizabeth, wskazując wypchaną kosmetyczkę. ― Puder, podkład, kredka do oczu, lakier do paznokci…

― Stop! Stop! Stop! ― krzyknęła Jas, przerywając tą kosmetyczną wyliczankę.

― Co?!

― Ja wiem, że chcesz pobawić się w kosmetyczkę, ale to nie zakład.

― Ok. Ograniczę się. Obiecuję.

― Lis?

― Naprawdę!

― Jeżeli zrobisz ze mnie wytapetowaną lalę to cię zabiję ― zagroziła Jas.

― Oczywiście ― przytaknęła i wzięła się do pracy.

Po jakimś czasie, który dla Jasmine ciągną się w nieskończoność, Elizabeth stwierdziła, że skończyła.

― Mam się bać spojrzeć w lustro? ― zaśmiała się Jas.

― Wyglądasz świetnie, ale sama możesz to sprawdzić ― powiedziała Elizabeth, podsuwając przyjaciółce lusterko.

Dziewczyna w lustrze miała lekko zaróżowione policzki, turkusowe oczy były podkreślone kredką i otoczone wachlarzem czarnych rzęs, a malinowe usta lśniły od błyszczyku. Dodatkowo Jas pachniała jaśminem.

― Wróże ci karierę w zakładzie kosmetycznym ― powiedziała Jasmine, uśmiechając się do swojego odbicia.

― Wiedziałam, że ci się spodoba ― ucieszyła się rudowłosa, po czym spojrzała na zegarek.

― O nie ― jęknęła.

― O co chodzi? - zapytała Jas.

― Jest już po 15.00 a ja jeszcze nie jestem gotowa.

― Spokojnie do 16.00 zdążysz ― zaśmiała się Jasmine.

― Musisz mi pomóc. Nie mam pojęcia którą sukienkę wybrać. ― Lisa powiedziała to z prawdziwym dramatyzmem, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu cisnącego się jej na usta.

 ― Jak myślisz, lepsza jest ta zielona czy niebieska? ― spytała, wyciągając dwie, starannie złożone i zapakowane sukienki z plecaka. Jasmine przyglądała się temu z niedowierzaniem.

― Wiem, jestem wariatką ― zaśmiała się Lisa, widząc minę Jas. ― To która?

― Zielona ― zdecydowała Jasmine.

― Hmm…  chyba masz rację ― zgodziła się i pobiegła do łazienki.

Po kilku minutach wróciła, ubrana w zieloną sukienkę do kolan. Z pomocą Jas włosy upięła w kok i zrobiła lekki makijaż. Przed 16.00 były gotowe do wyjścia.

Jasmine zamknęła drzwi na klucz i razem z Elizabeth udały się do domu pani Red - mamy Lisy. Przyjaciółki mieszkały, zaledwie dwie przecznice od siebie. Właśnie miały przejść przez drogę, gdy zobaczyły pędzący samochód. Na pasach było dziecko mające może z sześć lat. Jasmine z przerażeniem wpatrywała się w pojazd, który zaczął gwałtownie hamować.

Zatrzymaj się! Tam jest dziecko! Stój! - myślała.

Hamulce samochodu piszczały, a mimo to wydawało się, że nie jest w stanie się zatrzymać. Niezwykle niebieskie tęczówki Jas wpatrywały się w auto, które nagle się zatrzymało. Przerażone dziecko upadło, głośno płacząc. Jasmine nie zastanawiając się długo podbiegła do chłopczyka.

― Mike! ― usłyszała wołanie.

To z pewnością była wystraszona matka. Jas podniosła dziecko i podała przybyłej kobiecie.

― Dziękuję. Dziękuję. Mój Boże… ― powtarzała roztrzęsiona. Kierowca samochodu także był bardzo przejęty.

― Nic mu nie jest? - dopytywał się. ― Bardzo mi przykro. Przepraszam, ale dziecko tak niespodziewanie wybiegło na drogę… myślałem, że nie zahamuję.

― Wszystko w porządku ― uspokajała Jasmine zarówno matkę z dzieckiem, jak i kierowcę samochodu.