5. Noc pełna legend i magii

Po tym jak dziewczyny przyszły już przebrane, pani Red zaprowadziła je do piwnicy.

 ― Stańcie tu ― wskazał rozłożony na podłodze dywan.

Gdy zrobiły, to co im poleciła , Katherine również weszła na dywan. Kobieta wyciągnęła przed siebie rękę i zakreśliła nią łuk. Jasmine nie mogła uwierzyć własny oczom. Dookoła, jakby znikąd pojawiły się ściany, podłoga lekko się zatrzęsła, a Jas poczuła, że zjeżdżają w dół.

― Ja chyba śnię ― wyszeptała czarnowłosa.

― Nieźle, nie? ― zaśmiała się Elizabeth.

Po chwili zatrzymali się i jedna ze ścian rozsunęła się. Dopiero, wtedy dotarło do Jas, że jechali windą.

― Gdzie jesteśmy? To jakieś podziemia? ― spytała Jasmine, wchodząc do słabo oświetlonego korytarza.

― Tak to można ująć ― powiedziała pani Red.

Kiedy Jas odwróciła się, zauważyła, że winda znikła.

― Jak wrócimy? ― zaniepokoiła się.

― Jest tu specjalne pomieszczenie do teleportacji. Później je zobaczysz ― odpowiedziała Lily.

Po dziesięciominutowej  drodze i licznych zakrętach, dotarły na miejsce. Przynajmniej tak twierdziła pani Red. Teraz wszystkie cztery stały przed wielkimi, drewnianymi drzwiami ze złotą klamką w kształcie jabłka. Jas przypomniała sobie, że już nie pierwszy raz widzi ten symbol. Gdy tylko mama Elizabeth nacisnęła klamkę, drzwi  lekko zaskrzypiały. Za nimi znajdowały się schody. Prowadziły one do małej komórki , w której czekała na nie kobieta po czterdziestce.

Jej jasne włosy były upięte w kok, a błękitne oczy zwróciły się w stronę Jas. W spojrzeniu kryło się dużo ciepła i mądrości. Jasmine od razu poznała babcię Lily, panią Ginevre White.

― Wszyscy już czekają ― poinformowała pani White.

― Wszyscy? To znaczy kto? ― spytała czarnowłosa.

― Wszystkie strażniczki. Dziś dołączysz do nas ― odpowiedziała Ginevra.

Jas zastała zaprowadzona do dużego i bardzo jasnego pomieszczenia.  Podłoga tam zrobiona była z białego kamienia, lustra pokrywały ściany, a pod sklepieniem znajdowała się kula z oślepiającym światłem. Dziewczyna, gdy tylko spojrzała w górę musiała natychmiast spuścić wzrok. Kula była jak małe słońce, jej światło potrafiło oślepić człowieka. Jas potrzebowała chwili, by do tego wszystkiego przyzwyczaić wzrok. Gdy to już się stało, zauważyła, że na środku sali stoi siedem osób, ubranych w białe szaty.

― Poznaj resztę strażniczek ― powiedziała pani White.

― To Hilde ― wskazała na wysoką, czarnowłosą dziewczynę.

― To Kelly ― pokazała osobę o czarnych włosach i ciemnozielonych oczach.

― Nora ― powiedziała Ginevra i Jas przyjrzała się niebieskookiej dziewczynie z brązowymi włosami i blond pasemkami.

― Tullia ― wskazała na niską osóbkę z piaskowymi włosami i dużymi orzechowymi oczami. 

           Jasmine pomyślała, że wygląda ona na miłą i trochę nieśmiałą.

― To Seren ― Jas zobaczyła piękną  dziewczynę z jasnymi, prawie srebrnymi włosami , sięgającymi pasa.― A to…

― Jestem Ena ― przedstawiła się dziewczyna z ognistoczerwonymi włosami.

Jas uśmiechnęła się do niej. Poczuła, że ta odważna i żywiołowa dziewczyna może w przyszłości zostanie jej przyjaciółką.

― Ja jestem Dallas i cieszę się, że cię widzę Jasmine Ellen ― powiedziała kobieta.

 Nie wyglądała młodo, ale mimo to Jas nie dostrzegła żadnego siwego włoska w jej krótkiej, brązowej fryzurze.

 Kwadrans przed 24.00 Jasmine siedziała w środku kręgu jaki utworzyły strażniczki. Wcześniej dostała dokładne instrukcje co ma robić i dowiedziała się jak będzie przebiegał rytuał. Dokładnie o północy przez okno wpadło światło księżyca, prosto na Jasmine.

Strażniczki zaczęły powtarzać prastarą formułę , mówiąca o tym, że kolejna strażniczka dołącza do ich grona. Później babcia Lily, która była jedną z najstarszych strażniczek podeszła do Jas i zawiesiła na jej szyi złoty łańcuszek z wisiorkiem w kształcie jabłka.

― Jasmine Mystery poznałaś prawdę , teraz pora zmierzyć się z przeznaczeniem. Witaj w rodzinie Ellen. Odtąd będziesz strzec złotego i świętego drzewa.

― Dziękuje pani White.

― Ginevro ― poprawiła kobieta. ― Tu każda z nas używa  imion. Wszystkie są wyjątkowe i wiele znaczą. Mówią o tym kim jesteśmy i kim możemy być.

― Czyli nazywam się Ellen?― spytała Jas.

― To twoje imię jako strażniczki. Wybrała je twoja mama i znaczy…

― Przynosząca światło ― dokończyła czarnowłosa.

― Skąd wiesz?

― Słyszałam ― odpowiedziała.

― Czas na legendy ― odezwała się Dallas.

― Legendy? ― zaciekawiła się Jasmine. ― Jakie?

― O drzewie, naszym pochodzeniu… Zaczniesz Ginevro?

― Dobrze, opowiem ― zgodziła się kobieta. ―  Kiedyś, gdy ludzie byli dobrzy, gdy nie wiedzieli, co to kłamstwo, pycha, chciwość, żyli ze sobą w zgodzie niczego, im nie brakowało. Świat był piękny.  Istniały, wtedy dwa drzewa o niezwykłej mocy, z których ludziom pod żadnym pozorem nie można było zrywać owoców. Jednak na świecie, gdzie istnieje dobro musi także istnieć i zło. Ono z czasem rozrasta się, rośnie w siłę. Człowiek nie odróżniający zła, znający tylko dobro nie wie czego się wystrzegać. Zło jest sprytne. Potrafi przybrać niewinną postać i kusić człowieka. W końcu istota ludzka się poddaje. Owoc z zakazanego drzewa zostaje zerwany, a człowiek traci swoje idealne życie. Nieśmiertelność staje się tylko marzeniem, pycha zwraca człowieka w kierunku władzy, ludzka chciwość prowadzi do zguby i czynów, zasługujących na miano okrutnych. Drugie drzewo zostało nietknięte, ale tylko dlatego, że ukryto je przed pazernością ludzi, a na jego straży stoimy my. Jedną z pierwszych znanych nam strażniczek była starożytna Kinnat. Od wieków drzewa pilnuje 12 strażniczek, urodzonych w dwunastu miesiącach. Każda z nas ma różne talenty i inne przeznaczenie. Jednak przepowiednia mówi, że na świat przyjdzie strażniczka urodzona w wyjątkowym czasie i o wyjątkowej mocy. To ona ochroni drzewo i pokona zło. Od lat ciemność próbuje opanować świat, a człowiek goni za marzeniami o wielkiej władzy. Kiedyś pewien człowiek o imieniu Phelan, który był mężem strażniczki, dowiedziawszy się o istnieniu drzewa wyruszył na jego poszukiwanie. Znalazł je i zerwał owoc. Człowiek ten zyskał ogromną siłę, jego zmysły się wyostrzyły, a wszelkie rany szybko goiły. Kiedy wrócił do domu, jego żona od razu spostrzegła zmianę. Nie wiedziała tylko co ją spowodowało. Jednak, gdy świat ogarnęła wizja choroby i śmierci, domyśliła się co mogło się stać. Pokłóciła się z mężem i oskarżyła go o ściągnięcie klęski na ludzkość. Phelan w nagłym przypływie dzikiej złości, zabił żonę, która nie chcąc go zranić nawet nie użyła mocy w swojej obronie. Kochała go bardzo mocno mimo tego co zrobił. Wszystko widziała ich dziesięcioletnia córeczka, która z płaczem podbiegła do ciała matki. Kiedy tylko do mężczyzny dotarło co zrobił padł na kolana, mamrocząc, że przeprasza. Nie mógł, jednak znieść tak strasznego widoku i jak najszybciej uciekł z domu. Mała, blond włosa dziewczynka została sama. Prosiła ona o wybaczenie dla ojca i łaskę dla ludzi. Jej serce było czyste i dobre, a jej niewinność i usilne prośby sprawiły, że epidemie przestały dręczyć ludzkość. Kara jednak nie ominęła jej ojca. Od nocy w którą zabił żonę co miesiąc przy pełni księżyca zmienia się w wilka.

Ginevra skończyła opowiadać i spojrzała na Jasmine.

― Pora na ciebie Ellen. Juto wraca twój tata – powiedziała pani White.

― Podobno mam jakieś moce? Co z nimi? ― spytała dziewczyna.

― Wkrótce nauczysz się nad nimi panować. Myślę, że znajdzie się ktoś, kto ci pomoże. ― odpowiedziała na jej pytanie Dallas.

― Masz moc telekinezy. Możesz wzrokiem przesuwać przedmioty ― powiedziała pani Red. ― Myślę, że to nie jest twój jedyny dar. Z czasem dowiemy się co jeszcze potrafisz.